بگذار بگویمت...

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل

ز رنگ روی تو دل خونم ای گل

غم عشقت بیابان پرورم کرد

فراغت مرغ بی بال و پرم کرد

عزیزان از غم و درد جدایی

به چشمانم نمانده روشنایی

به درد غربت و هجرم گرفتار

نه یار و همدمی نه آشنایی

سه درد آمد به جانم هر سه یکبار

غریبی و اسیری و غم یار

غریبی و اسیری چاره داره

غم یار و غم یار و غم یار

                               تو غروب غم انگیز ِ عاشورا چیزی جز این شعر توی ذهنم مرور نمیشه...