تجربه هایی از یک فیلمسازی ِ نیمه حرفه ای
پنجشنبه, ۶ آذر ۱۳۹۳، ۰۳:۳۳ ب.ظ
به احتمال زیاد پرونده ی این پست تا زمانی که زنده باشم و در ساخت فیلمی مشارکت کنم، باز خواهد ماند و به تجربیات آن افزوده خواهد شد:
- آدم کم صبر فیلمساز نمی شود و البته صبوری باید در تک تک اعضای یک تیم باشد نه فقط کارگردان.
- کسی که زود خسته شود و تحمل بیخوابی را نداشته باشد به درد سینما نمی خورد.
- باید از پیش تمرین تسلط بر رفتار داشت تا در بحرانی ترین شرایط ِ سر صحنه به خود مسلط بود.
- برای یک کارگردان، حفظ روحیه ی خود فقط 10 درصد ماجراست. او باید بتواند روحیه ی کل گروه را تا آخرین لحظه حفظ کند.
- فقط آدم های متعهد، دلسوز و مسئوولیت پذیر می توانند از بار استرس ِ یک کارگردان ِ تازه کار بکاهند. این آدم ها حتی اگر سِمتی بیشتر از یک تدارکاتی هم نداشته باشند، باز قوت قلب هستند.
- به برخی از افراد هیچ رقمه نمی توان اعتماد کرد و بیکار چرخیدن آنها سر صحنه، بهتر است از یک نصف ِ مسئولیت سپردن به آنها.
- البته آدم عاقل، بهتر است بعد از اتمام ساخت فیلم با افراد ِ هیچ رقمه ی مذکور کلاً کات نموده و پشت دست خود را برای کار کردن مجدد با آنها داغ بنماید.
- (این تجربه به عقیده ی دوستان یک تجربه ی ناخوشایند و دردسر ساز بود و به توصیه ی آنها حذف گردید تا مبادا کسی از آن درس بگیرد! )
- کارگردان پادشاه چند روزه است ... (اگر کسی توضیح بیشتر خواست بپرسه تا بگم)
- تدوین یک عنصر ماست مالیزاسیون ِ خوب در فیلمسازی است.
.
.
.
محدثه پیرهادی
